نگاهی به عناصر بومی در شعر امروز شاعران ایلامی

چکیده یکی از مشخصه های فرهنگی جوامع کهن که خاصیت ماندگاری طولانی دارد و کمتر در معرض زوال قرار می‌گیرد، مقوله‌ی شعر و شاعری است. با توجه به ذوق و قریحه‌ی ذاتی زاگرس نشینان‌ و سابقه‌ی کهن منطقه، شعر در میان مردم ایلام جایگاه ویژه ای دارد؛ چرا که آنان شعر را به مثابه‌ی میراثی نیاکانی حفظ کرده‌اند و معمولاً از آن در بسیاری از جنبه های زندگی خود بهره می‌گیرند. از آن جا که شعر فارسی استان ایلام به ویژه طی چند دهه اخیر، ظرفیت های بالای خود را نشان داده و در همین راستای مجموعه‌ی شعرها و شاعران مطرح و برجسته ای را به قلمرو گسترده‌ی ادبیات کشور معرفی نموده است؛ این پژوهش می‌کوشد با استفاده از نظریه‌ی عناصر شعری محمدرضا شفیعی کدکنی در دوران شعر فارسی و دریچه‌ی عناصر بومی به کار گرفته شده توسط این شاعران، به شعر این استان نگاهی تحلیلی بیافکند. شفیعی کدکنی در این نظریه، شعر را در پنج حوزه‌ی عاطفه، تخیل، زبان، آهنگ و شکل مورد بررسی و مطالعه قرار داده است. این بررسی که برروی حدود دوازده مجموعه انجام گرفته است،  نشان می‌دهد که شاعران امروز ایلامی از عناصر بومی در اشعار خویش در حوزه‌های یاد شده، بهره برده‌اند؛ اما عنصر عاطفه رنگ و بویی بومی تر دارد.